คุณติดอยู่ตรงระเบียง

        มันเกิดขึ้นรวดเดียว ง่ายเกินไปท่ามกลางความเผอเรอในบ่ายอันแผดร้อนวันหนึ่ง คุณแค่ออกไปตากผ้าตรงระเบียงตึกหอพัก เหงื่อท่วมตัวเพราะนั่งยอง ๆ ซักขยี้ถุงเท้าสองสามคู่ในห้องน้ำ ทั้งตัวใส่ผ้าขะม้าผืนเดียว ใจคิดไปถึงร้านกาแฟกับแอร์เย็นเฉียบ กะว่ารีบตากถุงเท้าให้เสร็จค่อยออกไปนั่งทอดหุ่ยตากแอร์ คิดถึงสวรรค์เพียงลัดนิ้วมือคุณกลับต้องติดอยู่ในนรก ตึกหกชั้นหันด้านระเบียงใส่แดดบ่าย ราวกับฤดูร้อนที่ชายหาดเพียงแต่เบื้องหน้าไม่ใช่ทะเล กลับกลายเป็นตึกสูงฝั่งตรงข้ามซึ่งทาสีขาว เพิ่มแสงสะท้อนเริงร้อนขึ้นอีก นรกชั่วลัดนิ้วจริงๆ คุณเปิดประตูออกมาที่ระเบียง นิ้วโป้งกดล็อกแล้วปิด ใจหล่นไปอยู่ตาตุ่ม คุณติดอยู่ตรงนั้น ราวห้องขังเดี่ยวขนาดกว้างวาเดียว ผนังนอกระเบียงราบเรียบอย่าหวังไต่ออกไปไหนได้ทั้งนุ่งผ้าขะม้าโดยไม่ใส่กางเกงใน วันจันทร์บ่ายโมงเงียบสนิท ไม่มีใครอยู่ในตึกประหลาดหลังนี้ คุณเคยเห็นกระดาษติดเตือนไว้ชั้นล่างใกล้ทางออก “ อย่าลืมกุญแจ ” เพราะไม่มีใครอยู่เฝ้าตึกในตอนกลางวัน คุณต้องโทรตามสองคนจากเบอร์โทรศัพท์บนแผ่นติดประกาศ และรอจนกว่าเขาจะมาเปิดให้คุณ ครั้งแรกเปิดฟรี หากคุณลืมอีก ต่อไปคิดครั้งละสี่สิบบาท ทุกการลืมของคุณมีค่างวด แต่เมื่อตกอยู่ในสภาพการณ์นี้ อย่าหวังเลย โทรศัพท์วางอยู่บนเตียงโน่น

และมันกำลังดัง เสียงเพลงถี่กระชั้นก่อนเงียบไป ไม่กี่วินาทีกลับดังใหม่อยู่อีกหลายครั้ง นอกจากเหงื่อโทรมเพราะความร้อนทางกายแล้ว เหงื่อทางใจหากไหลได้คงล้นออกมาทางรูจมูกของคุณ เมียโทรมา คุณตั้งเสียงเรียกเข้าตามบุคลิกของคนโทร คุณออกจากต่างจังหวัดมาเขียนหนังสือคนเดียวในเมืองหลวงนานนับเดือน ไม่เคยขาดการติดต่อ แต่จู่ๆ กลับไม่รับโทรศัพท์ นั่น ดังขึ้นมาอีกแล้ว เพลงเดิม I’m not afraied ของเอมีเนม เพลงความหมายหนึ่ง แต่ภายในของคุณอยู่ฟากตรงข้าม เริ่มร้อนรนมองลงไปด้านล่าง ต้องการใครสักคนมากกะเทาะเปลือกความโง่เขลา ลานจอดรถหน้าตึกว่างเปล่าทั้งที่เมื่อตอนเช้าคุณออกมาแปรงฟันยังจอดกันเต็ม ไม่มีแม้แต่มอเตอร์ไซด์สักคัน คุณสิ้นหวังและกำลังถูกแผดเผาด้วยแสงแดด โทรศัพท์เงียบไปนานแล้ว ผู้คนดำเนินชีวิตตามปรกติ แต่คุณเป็นไอ้ขี้แพ้อยู่บนนี่ มีคนเดินผ่านด้านหน้าตึกอยู่เรี่อยๆ แต่พวกเขาช่วยไม่ได้ คุณลองแล้วครั้งหนึ่ง เขาเดินมาส่องผ่านกระจกห้องด้านล่างที่มีจอดูกล้องวงจรปิด แล้วถอยออกมาโบกไม้โบกมือส่งสัญญาณว่าไม่มีใครอยู่ ก่อนชี้ไปที่นาฬิกาข้อมือบุ้ยใบ้ว่าจะรีบไป ก่อนตะโกนบอกให้เรียกคนอื่นแทน ใครก็ตามเข้าตึกได้ต้องใช้คีย์การ์ด คนนอกไม่ต้องพูดถึง แต่แม้จะเป็นคนในก็เถิด เข้ามาไม่ได้อยู่ดี คุณถูกขังอยู่ในห้องด้วยประตูสองชั้น มีทางเดียวคือต้องให้คนที่พักในตึกช่วยโทรตามคนมาเปิดห้องปลดปล่อยคุณ ซึ่งตอนนี้ยังไม่มีใครมา และไม้รู้ว่าจะมาเมื่อไหร่ คนเดินผ่านเงยขึ้นมองคุณยืนตากแดดบนระเบียงแล้วผ่านไป ชีวิตช่างปรกติสามัญ คุณถอนหายใจเฮือกใหญ่ ยังดีข้างนอกมีอ่างล้างหน้า คุณเปิดก๊อกเอาน้ำลูบอก รู้สึกเย็นขึ้นนิดหนึ่ง ยิ้มเมื่อเห็นหมาตัวหนึ่งวิ่งเหยาะผ่านไป

    ช่างแม่งเถอะวะ ก็แค่วันซวยๆ อีกวันหนึ่ง คุณคิดแล้วนั่งยอง ๆ หลบแดดตรงกำแพงระเบียง